CHRIST SCENE INVESTIGATORS

Ek het verlede Donderdag HIER verwys na die interessante tipe van metafoor waarmee die jeugleiers vir hierdie jaar vorendag gekom het. Die metafoor is CHRIST SCENE INVESTIGATORS. Die metafoor is gebaseer op die TV Reeks CRIME SCENE INVESTIGATORS of CSI. CSI’s ondersoek ‘n misdaadtoneel vir enige leidrade met betrekking tot die misdaad wat gepleeg is. Wanneer hulle dan die leidrade ‘n bietjie van naderby ondersoek, dan kan hulle op die ou end die oortreder identifiseer, opspoor en arresteer.

Ons is hierdie jaar CSI’s. Die enigste verskil is dat ons nie ‘n misdaadtoneel ondersoek nie. Ons ondersoek die Christus-toneel. Die toneel waar die opgestane Here Jesus lewend aan die werk is. Die aarde en alles daarop, die see en alles daarin, die ganse skepping is die werkplek van ons Here. 

WAAR IS DIE KOFFIETAFEL?

Dinsdag-aand vra iemand: Mag ek net weet wanneer die koffietafel dan weer aan die gang kom? Nou ja, hier is die resultaat van daardie vraag. Laat ek gou verduidelik waarom dit Dinsdagaand was.

Ek is baie bevoorreg om ‘n lekker span volwassenes te hê wat elke jaar saam met die tieners van ons in gemeente reis. (Op enkele uitsonderings na is almal van hulle self ook ouers van tieners.) Die tieners praat van “journey.” Nou ja ons “journey” Dinsdae-aande in ‘n kleingroep en dan “journey” hulle weer Sondae-aande saam met die tieners in kleingroepe. Ons maak gebruik van KONTAK se materiaal wat ons soms so hier en daar bietjie aanpas vir ons eie gebruik.

TIENERS EN DIE BYBEL – DIE NUWE VERTALING HET OUD GEWORD

Ek het gisteraand met die groepie tieners in my belydenisgroep oor gebed gepraat. Uit die aard van die saak moes Matteus 6:5-13 deel van die egsprek wees omdat die Ons Vader gebed daar staan.

Ons begin toe deur vers vir vers in die 1983 vertaling (Vir ons garde nie Nuwe Vertaling) te lees. Ek het spesifiek die 1983 vertaling gekies omdat die van hulle wat wel die Ons Vader gebed as kind geleer het, daardie woorde sou geleer het.

Ons het begin deur die vers hardop saam te lees en dan praat ons in groepies van twee of drie oor die vers, waarna ons as groot groep die vers bespreek.

Ons kom toe by vers 6:

DISSIPELSKAP IS NIE VIR SISSIES NIE

Sondagaand sal ek met ‘n groep tieners ‘n gesprek voer oor dissipelskap. Nie ‘n maklike gesprek nie. Die teks waaroor ek Sondag gaan preek handel ook in ‘n sekere sin oor dissipelskap.

Wanneer 1 Kor 9:24-27 besef ek: Dissipelskap is nie vir sissies nie.

Dietrich Bonnhoeffer is waarskynlik die persoon wat erkenning moet kry vir die term “goedkoop genade.” Een van die bekendste aanhalings uit sy boek “The Cost of Discipleship.” handel hieroor:

DIE VERHAAL

Ons gemeente se tienerbediening het Sondag-aand afgeskop. Ons gaan deur die loop van die jaar elke Sondag-aand kronologies van die belangriker verhale van die Bybel vertel.  Let wel, die klem is nie op lees nie, maar op vertel. Ons gaan die verhaal van die Bybel vertel.

Almal kan nie ewe goed lees en ewe goed verstaan wat hulle lees nie. Maar almal kan ‘n verhaal vertel. Ons eerste doelwit is dat elke kind wat hierdie jaar deur ons “hande” gaan ten minste die geleentheid sou gehad het om hierdie verhale so te leer ken dat hulle dit kan oorvertel.

Die Bybel is een groot verhaal – God se verhaal. Job is die oudste boek in die Bybel (1500v.C.) en Maleagi is die jongste in die Ou Testament (Ongeveer 400 n.C) 1 Tessalonisense is in die omgewing van 51 n.C geskryf en Openbaring in 91 n.C. met al die ander boeke iewers tussen in.

Die Bybel vertel die verhaal van God. Wat ons die Bybel het is wat eers die Israeliete en daarna die eerste gelowiges in die eerste eeu (voor 100 n.C) vir mekaar vertel het om sin te maak van hulle lewe en wie en wat God is. Die Bybel is ‘n samestelling van geskrifte deur mense wat onder die leiding van die Heilige Gees geskryf het. Die skrywers was dikwels nie eers bewus van die bestaan van ander geskrifte nie. Tog bevestig al die boeke van die Bybel dieselfde verhaal. ‘n Mens sou dalk die verhaal heel kripties so kon vertel:

VANDAG SE TIENERS – DIE “SO WHAT” GESLAG

Die post-moderne mens is ‘n spirituele mens. Hy is op soek na een of ander vorm van spiritualiteit. Hierdie spiritualiteit behels dat hierdie mens tog vrae vra met betrekking tot die doel van die lewe; ‘n opperwese; God se plan met my lewe; ens. Die implikasie daarvan is dat ons as Christene dan ten minste by hierdie vrae wat gevra word kan aansluit en dit gebruik as ‘n geleentheid om ‘n verhouding aan te knoop en die evangelie te deel.

Nou wil dit lyk asof die gety weereens gedraai het. Die gedagte van die post-moderne mens as iemand met ‘n spirituele behoefte was blykbaar (soos iemand dit noem) “the flavour of the decade”. Die nuwe groep mense waarmee die kerk rekening moet hou is die “so what” mense. Cathy Lynn Grossmann skryf HIER ‘n artikel daaroor. Ek dink ons is nou baie nader aan die mense met wie ons werk.

Ek is tans die slagoffer (:-) van ‘n vierde tiener en, anders as ander ouers en tieners het die Here my nie geseën met foutlose wesens as kinders nie. Ek het elkeen van my kinders onvervangbaar baie lief, maar hulle is nie volmaak is nie. Daarmee saam werk ek al vir meer as 20 jaar met tieners. Die tieners met wie ek vandag werk is anders as die tieners wat saam met my oudste dogter Andrèa (nou 29) deel van ‘n tienergroep was.

Die “so-what-beskrywing” is vir my ‘n lekker beskrywing.

ek en tieners

Ek kan nie anders nie. Ek moet bly dink oor tieners. Ek werk met hulle. Ek werk al baie jare met tieners. Ek is nie seker of dit ‘n voordeel of ‘n nadeel is nie. My verhouding met tieners begin by my studentejare op Stellenbosch toe ek van my vierde jaar af in Bellville ‘n jeugpos gehad het. Daarna was ek maar nog altyd verantwoordelik jeug-bediening.

Ek is nie seker of my jarelange verbintenis met die jeug altyd ‘n bate is nie.

in beheer van my eie groei

Ons wil graag in beheer wees. In beheer van een of ander vaardigheid of vermoë. Met ander woorde, ek wil dit wat ek doen beter doen. Dalk ’n beter spreker of ’n beter strateeg of ’n beter motiveerder. Ons wil graag in beheer wees van iets buite onsself. Eksterne beheer sou ’n mens kon sê.

Die meeste mense se opleiding fokus ook op die eksterne. Ons leer wat om te dink en nie hoe om te dink nie; ons leer hoe om doelwitte te stel, nie hoe ons doelwitte moet bereik nie; ons leer van “dinge” en nie hoe dinge is nie. Ons is die hele tyd besig om die kruik van kennis voller en voller te maak, maar ons word nie geleer hoe om dit regtig te verstaan en dit effektief toe te pas nie.

Ek is tans besig met verdere toerusting. Een van die dinge wat deurlopend beklemtoon word, is dat kennis of inligting geïntegreer moet word. Met ander woorde ons moet die kennis of inligting gebruik om ons eie situasie beter te verstaan en te sê hoe dit sou lyk as ons die inligting of kennis in ’n bepaalde situasie of wat anders sou wees met betrekking tot sekere gebeure indien ons die kennis wat ons nou opdoen in daardie situasie sou kon toepas. En dan is ons toegerus om ’n verskil in die praktyk te gaan maak. Niemand kan my egter dwing om die nuwe kennis wat ek opgedoen het en die nuwe vaardighede wat ek aangeleer het, in die praktyk te gaan toepas nie. Praktiese integrasie van kennis is my keuse.

Dit beteken nie dat die verbetering en afronding van sekere talente, vermoëns en gawes nie belangrik is nie. Dit beteken net dat daar iets anders, dalk iets baie belangriker is wat ook raakgesien moet word.

Byvoorbeeld: Predikante behoort gewoonlik goeie openbare sprekers te wees as gevolg van die feit dat ons (die meeste van ons) moet en wil preek.

ABRAHAM LINCOLN EN LEIERSKAP

Ek kry e-kerk se nuusbrief en daar is baie kere artikels in wat vir my waardevol is. Hierdie een oor leierskap het hierdie week my aandag getrek:

Meeste Amerikaners beskou Lincoln as een van hulle grootste presidente. Wat ons wel kan sê, is dat hy ‘n groot leier was en vir elkeen van ons ‘n voorbeeld is van wat bereik kan word as jy jou op iets toespits

Hy is in ‘n houthuis gebore; hy het minder as een jaar formele opvoeding gehad – en hy word president. Wat egter opvallend is, is sy mislukkings:

KERK TOE GAAN – OF NIE

Ek het gisteraand met die tieners gepraat oor eredienste. Nou help dit nie mens praat met tieners oor eredienste as hulle nog nie ‘n besluit geneem het oor kerk toe gaan nie. Ons ervaring is dat ‘n groot groep van die tieners wat aan die einde van die jaar belydenis van geloof aflê, wegraak en dan soms eers terugkom kerk toe wanneer hulle kinders laerskool toe gaan.

Ek het toe vir die tieners tien redes gegee wat mense gebruik om te verduidelik waarom hulle nie kerk toe gaan nie. Die tien redes was:

1. Ek is as kind gedwing om kerk toe gaan.

2. Mense in die kerk is skynheilig – hulle dink hulle is beter as ander.

3. Daar is soveel verskillende kerke, ek kan nie besluit na watter een toe om te gaan nie.

4. Ek het gegaan, maar ek het gou verveeld geraak en toe besluit om nie weer te gaan nie.

5. Ek gaan met spesiale geleenthede kerk toe.

6. Nie baie van my vriende gaan, so ek gaan ook nie kerk toe nie.

7. Ek sal gaan wanneer ek bietjie ouer is.

8. Ek het net nie tyd nie, my program is te vol.

9. Die kerk is of te warm of te koud.

10. Die kerk is net agter geld aan.

Ek het hulle bietjie hieroor laat gesels, en toe die volgende vergelyking gebruik wat hulle aan die giggel gesit het: