‘n Trinitariese verstaan van kerk wees (En iets oor Artikel 1)

Van Gelder en Zscheile het my bewus gemaak van die belangrikheid van ‘n Trinitariese ekklesiologie. Daarmee saam natuurlik die reeds bekende (In teologiese kringe ten minste) onderskeid tussen die Weste en die Ooste se verstaan van die Triniteit. Ek wil nie regtig daardied verskil bespreek nie, maar ten minste net dat daar in die laaste twee dekades in besonder ‘n nuwe ontwaking in belangstelkling van die Triniteit is. DIe kerk praat reeds sedert Karl Barth van ‘n Trinitariese missiologie. Daar word die mees besondere goed gepubliseer oor ‘n Trinitariese spiritualiteit.

Wat van besondere belang is, is dat daar ‘n nuwe belangstelling is in die relasionele(verhoudings-)aard van die Triniteit. “The Trinity is seen as a community whose orientation is outward, and whose shared love spills over beyond itself. Moreover, the concept of perichoresis , or the mutual indwelling/interpenetration of the three persons in a dynamic, circulating movement, has offered rich analogies for human interdependence and relational community.”  (Van Gelder en Zscheile p 104) Die mens wat na die beeld van God geskep is, is dus ‘n interfahanklike en verhoudingswese waar daar vir die individualisme van die laat modernisme feitlik geen ruimte is nie. Geen mens vertoon die volle wese van God nie. Slegs in die mensgeworde Seun van God het die volheid van God liggaamlik kom woon. “In this trinitarian perspective to be a person is to partiicipate in others’ lives, to have an identity shaped by other persons, rather than to be an isolated individual.”

Op hierdie punt is die Trinitariese verstaan van kerk wees belangrik en baie waardevol.