Going to Hell on an Airplane with Sam Harris: Revelation 22.14-20

My friend Scot McKnight at Jesus Creed posted this unbelievable sermon on his website. I know I just could have placed the link, but I enjoyed it so much, that I just had to re-post the entire sermon. When you look at his post you will see some comments just to indicate that there may be a question here and there, but I just enjoyed the way God’s love came through on this one.

By Jason Micheli:

It was my fault. I knew I should’ve carried on something by John Grisham or David Baldacci or maybe, like everyone else on the plane, The Kite Runner. Instead I’d fallen asleep with the evidence right there on my lap: a theology book, thick and unambiguous, with an unexciting orange cover that plainly, if obscurely, said Church Dogmatics II.1 by Karl Barth.

I’d just woken up after almost an hour not sure if we’d landed already or if we’d not yet taken off. I was out of sorts, my clothes were disheveled and drool was running in a thin, clear line from the corner of my mouth. The motionless plane was as hot and still as a subway car and damp from the rain that was still pelting down on the wings and the runway outside. I was hot and thirsty and stressed, knowing that I would now definitely be late, and, on top of all that, there was this question: ‘So, are you a priest…or a professor?’

It was my fault. I’d initiated conversation. I was the one who made first contact. ‘When she comes by again can you ask her for some water?’ I’d said. And the man in aisle seat said‘Sure’ and then pointed with his eyes at the boring-looking book that had slid off my lap into the buffer seat between us and with a raised brow he asked: ‘So, are you a priest…?’ Lees voort “Going to Hell on an Airplane with Sam Harris: Revelation 22.14-20”

EK PRYS U HERE

Daar is nie nog iets wat my die teenwoordigheid van God meer bewustelik kan laat beleef as ‘n groep gelowiges (‘n gemeente) wat God loof en aanbid nie. Aangesien ek self bietjie musiek maak en saam met ‘n span die lof en aanbidding in ons gemeente lei, het ek ook al deur die jare geleer dat die vlak van die gemeente se gesamentlike aanbidding, selde my eie vlak van aanbidding oortref.

Ek dink hierdie gevolgtrekking kan dalk subjektief wees, maar dit hou my op my tone. Ek het ‘n verantwoordelikheid teenoor die gemeente om te sorg dat my persoonlike aanbidding op ‘n gesonde basis is. Daarom is die Psalms vir my besonders.

Psalm 118:14-24 en Psalm 150.

14 Die Here is my krag en my beskerming. Dit is Hy wat my gered het!

15 Hoor die gejuig in die laer van die oorwinnaars: “Die Here doen kragtige dade,
16 die Here triomfeer, die Here doen kragtige dade!”
17 Ek sal nie sterwe nie, ek sal lewe en van die dade van die Here getuig.
18 Die Here het my swaar gekasty, maar my nie aan die dood oorgegee nie.
19 Maak die tempelpoort vir my oop: ek wil ingaan en die Here loof.
20 Dit is die poort na die Here toe; regverdiges mag daardeur ingaan.
21 Ek wil U loof omdat U my gebed verhoor en my gered het.
22 Die klip wat deur die bouers afgekeur is, juis hy het die belangrikste klip in die gebou geword.
23 Dit is deur die Here gedoen en is ‘n wonder in ons oë!
24 Dit is die dag wat die Here gemaak het; laat ons daaroor juig en bly wees.

Blog at WordPress.com.

Up ↑