CHRISTEN – MAAR NIE KERK TOE NIE

‘n Groep jongmense, onder 35, stuur vir ‘n paar vrae wat hulle gisteraand rondom die braaivleisvuur besig gehou het. Hulle vra of ek die vrae op die blog kan plaas sodat daar bietjie gesprek daaroor kan wees.

Daar is vyf vrae. Die vrae handel oor:

1. Hoe gaan dit wees wanneer die Here weer kom?

2. Wat het ‘n mens nodig om in die hemel te kom?

3. Wat van Christen wat in sonde lewe?

4. Wat behoort ‘n Christen se verhouding met die kerk te wees?

5. Mag ek kwaad wees vir die Here?

Elkeen van hierdie vyf vrae is op sy eie manier bietjie van ‘n toffie.

VANDAG SE TIENERS – DIE “SO WHAT” GESLAG

Die post-moderne mens is ‘n spirituele mens. Hy is op soek na een of ander vorm van spiritualiteit. Hierdie spiritualiteit behels dat hierdie mens tog vrae vra met betrekking tot die doel van die lewe; ‘n opperwese; God se plan met my lewe; ens. Die implikasie daarvan is dat ons as Christene dan ten minste by hierdie vrae wat gevra word kan aansluit en dit gebruik as ‘n geleentheid om ‘n verhouding aan te knoop en die evangelie te deel.

Nou wil dit lyk asof die gety weereens gedraai het. Die gedagte van die post-moderne mens as iemand met ‘n spirituele behoefte was blykbaar (soos iemand dit noem) “the flavour of the decade”. Die nuwe groep mense waarmee die kerk rekening moet hou is die “so what” mense. Cathy Lynn Grossmann skryf HIER ‘n artikel daaroor. Ek dink ons is nou baie nader aan die mense met wie ons werk.

Ek is tans die slagoffer (:-) van ‘n vierde tiener en, anders as ander ouers en tieners het die Here my nie geseën met foutlose wesens as kinders nie. Ek het elkeen van my kinders onvervangbaar baie lief, maar hulle is nie volmaak is nie. Daarmee saam werk ek al vir meer as 20 jaar met tieners. Die tieners met wie ek vandag werk is anders as die tieners wat saam met my oudste dogter Andrèa (nou 29) deel van ‘n tienergroep was.

Die “so-what-beskrywing” is vir my ‘n lekker beskrywing.