nog eens storm in die kerk rondom saambly

Feitlik almal wat gister kommentaar gelewer het het daarop gewys dat hierdie ‘n baie sensitiewe “issue” is. Aan die eenkant loop die kerk die risiko om bestaande lidmate te verloor omdat die beginsels van die Woord afgewater word en dat dinge wat voorheen sonde (verkeerd) was, nou nie meer sonde(reg)  is nie.

Maar daar is ook aan die anderkant die wat reeds van die kerk vervreem is onder andere omdat daar ‘n ongenaakbare gesindheid en houding teenoor die hele kwessie van saamwoon is, die kerk loop dus ook die risiko loop om sulke mense finaal van die kerk te vervreem.

Ek voel natuurlik ook in ‘n groot mate dat hier gekrap word waar dit nie juk nie. Ek is daarvan oortuig dat sinvolle pastorale begeleiding van so ‘n paartjie die paartjie daartoe kan bring om te besef wat die risikos is van hulle saamwoon en hulle dan selfs te begelei sodat wanneer hulle trou die huwelik die wonderlike betekenis kan hê van ‘n onlosmaaklike en eksklusiewe band tussen een man en een vrou.

Ek kan die paartjies wat ek in die laaste drie jaar getrou het wat nie saamwoon nie, op my een hand tel. En sonder uitsondering het almal geweet dat dit nie so behoort te wees nie. Waarskynlik omdat die kerk of hulle ouers hulle so oortuig het of omdat hulle gedink het dat ditdie regte antwoord is om te gee. Hieruit maak ek eerder die gevolgtrekking dat wat die kerk ookaal hieroorverkondig, dit gaan geen verskil in die praktyk maak nie.

Om saamwoon te “ontsondig” gaan ook weinig indien enige verandering aan die situasie maak. Ons kan ongelukkig nie die saak beredeneer van hoe die mense daarop gaan reageer nie, dit is ‘n ontduiking van ons verantwoordelikheid. As die kerk oortuig is van sy saak, moet sy daarby hou en selfs soos Martin Luther sê: “Hier staan ek. God help my ek kan nie anders nie.

Ek het egter ‘n wesenlike probleem met ‘n antwoord soos: “Saamwoon is sonde en basta. Op grond van die Woord pleeg enige iemand wat saamwoon sonde en daarom behoort dit gestaak te word.” Met die beginsel dat dit nie binne God se wil is dat twee mense voor die huwelik ‘n seskuele verhouding het nie, is ek dit heeltemal eens. Maar, as ons belei dat die God van die Bybel ‘n God van liefde is, dan dwing ons onsself onder ‘n slawejuk in as ons ongekwalifiseerd aanvaar dat ek nie iets mag doen omdat die Woord dit sê nie. (LET WEL ONGEKWALIFISEERD)

Met ander woorde, ons moet die vraag vra: “Hoekom verbied God dit?” Kan dit wees dat God dit verbied omdat dit tot ons nadeel sou wees indien ons dit wel sou doen. Ek dink dit is die vraag wat ons moet beantwoord: “Hoekom is saamwoon nie binne God se wil nie?” “Waarom sou die Een wat ons gemaak het ‘n seksuele verhouding tussen ‘n man en ‘n vrou beperk tot binne ‘n formele in die openbaar verbintenis aan mekaar wat ons dan aanvaar by die huwelikseremonie  gebeur?

Ek het nog nie die finale antwoord nie, maar wat ek wel in my kop vir myself uitgewerk het is dat dit wat voor die huwelik gebeur ‘n wesenlike invloed het op dit wat in die huwelik gebeur. Seksuele intimiteit is die “grand-finale” van verhoudingsgroei in elke denkbare vorm van intimiteit.

Dit sou baie interessant wees om navorsing te sien oor die impak van saamwoon op huwelikke.

Die punt wat ek wil maak is:

1. Die saamwoon vraag is nie in die heel eerste plek ‘n sonde-vraag nie, maar eerder ‘n vraag oor die liefde van God. God sal ons nie vermaan om iets nie te doen net om ons van een of ander plesier te ontneem nie. God ken die mens en God weet wat die beste is vir die mens, en sy opdragte moet dus binne die konteks van God se liefde en wysheid ontleed en verstaan word. God verbied ons om moord te pleeg of te steel of leuens te vertel omdat dit nie vir ons of vir enige iemand of vir die gemeenskap waarbinne ons lewe goed is en dus die kwaliteit van die lewe ondermyn. Vir my as Christen sou dit beteken dat ek sonder vooropgestelde antwoorde dalk ‘n vraag sou vra soos: Wat is daar wat God weet wat ek nie weet nie?

2. Met pastorale begeleiding kan hierdie saak op ‘n manier hanteer word dat dit tot eer van God en tot opbou van die kerk en tot voordeel van my naaste is.

Maar einde laaste, het ek nog nie klaar hieroor gedink nie en skryf ek ook maar hier op soek na ‘n sinvolle en betekenisvolle antwoord wat my nie in konflik plaas met die Bybel as die hoogste gesag in my lewe nie.