tieners en selfliefde

Liefde vir die self kan nooit die belangrikste liefde van alle liefdes wees nie.

In haar boek maak Twenge die volgende stelling “the iGens, have made the self ‘our hometown'” (49) Die rede hiervoor is dat hulle van kleins af geleer is om hulle self eerste te plaas. Hulle is geleer dat dit vanselfsprekend is dat hulle goed behoort te voel oor hulleself en dat hulle enige droom kan najaag met die verwagting dat die droom sal realiseer.

Hierdie benadering het eintlik rampspoedige gevolge vir hierdie jong mense. Wanneer daar iets gebeur wat in konflik is met “behoort goed te voel oor hulleself” of indien die droom nie realiseer nie, dan sukkel hulle om dit te hanteer. By die een groep het dit depressie of neerslagtigheid tot gevolg, omdat ek nie goed kan voel oor myself wanneer ek my op ‘n Vrydag-aand bewusteloos suip nie, of wanneer die onrealistiese droom nagejaag word net omdat ek kan en dan nie realiseer nie.

Skuldigevoelens en depressie is dalk meer hanteerbaar as die jongmense wat van hulleself hou ten spyte van die feit dat hulle hulleself op ‘n Vrydagaand bewusteloos suip en omdat hulle die reg het om enige droom na te jaag nie, het hulle nie nodig om enige iemand toe te laat om hom anders te laat voel oor sy potensiaal om sy droom na te jaag nie.  Nie lank nie, dan gaan die selfregverdiging oor in arrogansie met geen respek vir enige iemand anders en die arrogansie word geweld, nie net teen ander jong mense nie, maar dikwels ook teen volwassenes wat daarvoor verantwoordelik is dat hulle oë oopgaan vir die feit dat selfliefde dalk self-aanbidding geword het.

Die grootste probleme ontstaan egter wanneer die ouers van hierdie jongmense hulle optrede probeer regverdig, goed praat of die blaam skuif na iemand anders in die groep, of na die skool omdat daar in die skool dan geen dissipline is nie en daarom het my kind geen selfdissipline nie. Dan word dit natuurlik kin-aanbidding.

Een van die beter voorbeelde is kinders wat betrap is dat hulle drank misbruik. Op die ou end was die ouers se regverdiging dat hulle kinders gedrink het om te keer dat die ander seun die hele bottel uitdrink. Daardie kind sal baie moeilik leer om verantwoordelikheid vir sy/haar dade te aanvaar.

Die ander een was die seun wat ‘n paar klappe by ‘n ander seun gekry het omdat die ander seun homself aan sy meisie probeer opdwing het, en selfs betas het. Die ouers se verweer was dat die seun nou in puberteit is en dat hulle nie voel dat sy seksuele ontwikkleing en drange erg ingeperk moet word nie, want dit kan dalk tot gevolg hê dat die seun “gay” raak.

Die ergste is, dat wanneer ek hierdie jongmense moet begrawe of die ouers se trane moet afdroog oor die verskrilike seer wat hulle beleef, dan wens ek hulle was daar wanneer ek by een van my ouer-tiener praatjies sê dat ouers dikwels hulle eie hartseer kweek.

LET WEL: Ek veralgemeen nie oor die verantwoordelikheid van ouers vir jongmense se dom optredes nie. Natuurlik is daar jong mense wat vir hulle ouers baie hartseer veroorsaak ten spyte daarvan dat die ouers goeie ouers was.’n Veralgemening veroorsaak weer skuldgevoelens juis by die ouers wat dit nie verdien nie.

Jongmense moet geleer word om realisties oor hulleself te dink wat ook beteken dat hulle verantwoordelikheid moet aanvaar vir die gevolge van hulle optrede en dit wat hulle doen mag nie te alle koste regverdig word nie.

Liefde vir die self kan nooit die belangrikste liefde van alle liefdes wees nie.