dankbaarheid

Ek is vir die afgelope paar maande betrokke by ‘n gesin waar die sestienjarige seun ‘n uiters kwaadaardige gewas op die brein het. Die seun het reeds ‘n breinoperasie gehad waar die gewas verwyder is waarna hy ook chemo gekry het. ‘n Paar weke nadat die chemo behandeling  klaar was, het dat die dokter gesê dat daar geen tekens van die gewas of die kanker meer is nie.

Ek onthou so goed die ma se ekstase en getuienis dat haar seun genees is en dat hy nie weer siek gaan word nie want die Here het ‘n wonderwerk gedoen.

‘n Paar maande later het die simptome wat die seun voor die eerste operasie gehad het, weer teruggekom. Alhoewel die gesin vermoed het wat die dokter gaan sê, was die slegte nuus dat daar weer ‘n gewas is ‘n reuse skok en teleurstelling. Alhoewel die gewas (nog) nie so groot was soos die vorige keer nie, was dit daar. Die vorige gewas was ‘n baie aggressiewe kanker, indien hierdie gewas dieselfde sou wees as die vorige een, was sy lewe sonder twyfel in gevaar en sou daar nie meer as 3-6 maande vir hom oor gewees het om te lewe nie. Die moontlikheid op ‘n tweede operasie so kort na die vorige een, het ook nie goed gelyk nie.

Die seun het weer chemo begin neem in die hoop dat dit die groei van die gewas sou verhinder.

As gevolg van die skokkende en teleurstellende nuus, het die gesin se hoop en geloof verkrummel en daar was dikwels selfs aggressie en byna woede teenoor God. Tot op daardie stadium was my betrokkenheid by die gesin sporadies. Na die nuutste diganose, het die ma begin om my op ‘n weeklikse basis te sien. Elke een in die gesin het sy lyding en swaarkry op sy eie hanteer en dit was vir hulle moeilik om mekaar te ondersteun. Ek het gehoop dat ons saam deur die geloofskrisis sou werk en dat ek haar sou help om die werklikheid te aanvaar en te hanteer en steeds haar verhouding met God sou behou. Haar verwagting was dat ek haar sal deurhelp want sy kon net nie meer hierdie geweldige las alleeen dra nie.

In die paar weke wat ons mekaar gesien het, het ons oor baie dinge gesels en selfs haar diepste emosies van onbegrip vir God se werkswyse en twyfel het dikwels na vore gekom. Ander tye was haar vrees en pyn oor haar kind en vir haar kind deel van ons gesprek.

Haar wens om eerder in haar seun se plek te sterf, het my diep laat dink oor Jesus Christus wat in ons plek gesterf het. In hierdie situasie het ek weer oor daardie liefde begin dink.

Verlede week was ons laaste gesprek voor die volgende ondersoek wat Maandag 5 Februarie moes plaasvind. Aangesien die prognose nie goed gelyk het nie, het ek haar probeer help om die verskillende moontlikhede raak te sien: Die gewas kon dalk nie verder geroei het nie;  ‘n volgende lewensgevaarlike operasie kan dalk nodig wees; Hulle sou hoor dat daar niks is wat hulle kan doen nie.

Ons het ook gepraat oor die moontlikheid van ‘n wonderwerk. Die uiteinde van daardie deel van ons gesprek was dat ons weet Hy kan, maar ons weet nie of Hy gaan nie. En sy het begin besef dat as haar verhouding met die Here afhanklik is van of Hy haar gebed gaan verhoor, dan is daar eintlik nie veel van ‘n verhouding nie.

Ons het vir die wonderwerk gebid.

Met die gesindheid en geloofsingesteldheid het sy die ondersoek benader. Sy het my gister vertel dat haar laaste woorde vir die gesin toe hulle by die hospitaal stop was dat dit nie saak maak wat vandag gebeur nie, hulle sal hier deur kom.

Die uitslag was wonderlik – die gewas het nie gegroei nie. Interessant – sy het nooit die woord wonderwerk gebruik nie.

In gister  se gesprek het ons gepraat oor hoe haar belewenis van hierdie gebeure verskil van die vorige keer toe hulle gehoor het dat daar geen teken van die kanker was nie. Haar eerste antwoord is: “Ek besef nou, kanker is soos Russian roulette. Jy weet nooit wanneer daar ‘n patroon is nie…”

Dit is vir my ‘n realistiese geloof. Sy het herhaal wat ons gesê het dat ons weet dat God kan maar nie weet of God gaan nie. Sy het ook gesê dat sy onuitspreeklik dankbaar is vir wat nou gebeur het, maar dat sy nie weer toelaat dat haar  verhouding met God afhanklik is van die verhoring van haar gebed nie. Sy het bevestig dat sy weet dat die kanker weer sou kon terugkom, en dat sy waarskynlik weer gaan sukkel om dit te hanteer, en weer moedeloos en selfs geloofloos  en hooploos  gaan voel, maar tot dan leef sy in dankbaarheid vir wat die Here nou vir haar gegee het.

Was dit ‘n wonderwerk? Was dit maar hoe dit bedoel is om te wees? Maak dit saak?

Haar laaste woorde voor sy weg is by my: “Wat ek is,  is net genade; Wat ek het, is net geleen… ”

Die Here het haar seun nog ‘n tydjie vir haar geleen, hoe lank… dit maak nie nou saak nie.

Realistiese geloofsvertroue is wat ek dit wil noem.

(Jy kan vir haar ‘n boodskap skryf as jy wil, sy gaan hier kom lees. Kom ons noem haar M.)