VOETE WAS AS ‘N GEESTELIKE DISSIPLINE

Ek wonder hoeveel keer het ek al oor die voete was gedeelte in Johannes 13 gepreek.

Jesus en sy dissipels sit aan tafel. Judas wat Jesus sou verraai; Petrus wat Jesus sou verloën; Johannes en Jakobus wat saam met Petrus aan slaap sou raak nadat Jesus vir hulle gevra het om saam met hom te bid; Markus wat kaal sou weghardloop toe hulle Jesus arresteer, hulle sit almal aan tafel. Eintlik lê hulle aan by ‘n redelike lae tafel. Elkeen se voete is naby aan die ander een se gesig en aan sy bord kos. Voete moet skoon wees. Vuil voete moet gewas word. Al die dissipels is te belangrik. Voete was is ‘n werk vir die laagste van die laagstes. Nie vir dissipels nie.

Dan doen Jesus die onverwagse. Dit is nie vir ons onverwags nie, want ons ken die storie. Ons weet al wat gaan gebeur. Ons weet Petrus gaan sê dat Jesus nie sy voete gaan was nie en as Jesus hom teengaan wil Petrus sommer sy hele lyf laat vas. Altyd vir my interessant dat Petrus wel wil keer dat Jesus sy voete was, maar nie keer dat Jesus die ander se voete was nie, of dan nog meer, dat hy nie aanbied om self die skottel te vat en hierdie vernederende werkie klaar te maak nie.

‘n Mooi verhaal. Ek het dit self al beleef. Ek het al beleef dat ‘n man in die gemeente ‘n afspraak met my maak en my voete kom was en terwyl hy my voete was sonder ophou vir my bid. Ek moet eerlik sê dit was vir my bietjie van ‘n ongemaklike situasie, maar ek ken die man en ek ken sy hart en ek weet dit is hoe hy in sy verhouding met die Here leef. Ek weet dat die man nie enige iets terug verwag nie en ook nie eers daaraan dink dat die Here hom ‘n besondere klop op die skouer moet gee vir wat hy doen nie. Hy doen dit net uit die diepte van sy hart. Hy doen dit in alle opregtheid en liefde.

Ek het ‘n vraag. Die vraag het my gedagtes te binne geskiet terwyl ons personeel gisteroggend ons Bybelstudie hou. Ons het ook as personeel met mekaar gepraat oor die hele gedagte van diensbaarheid aan mekaar en aan die gemeente. Die vraag skiet my toe te binne: Wanneer word die doen van die regte ding ‘n nuwe wet?

Wet en genade staan lynreg teenoor mekaar. Genade het kom doen wat die wet nie by magte was om te doen nie. Wie deur die wet probeer regkry wat net genade kan doen, het nooit begin om genade te verstaan nie. Gehoorsaamheid aan die wet sal nooit vir my kan verdien wat die genade van God deur die kruis van Jesus vir my gedoen het nie. Daar is die mooiste sê-goed oor genade. Bv.: Genade gee nie vir my wat ek verdien nie, maar gee vir my die teenoorgestelde van wat ek verdien. Dis genade.

Maar nou kry die wet allerhande nuwe gedaantes. Allerhande nuwe dinge wat maak dat ek nie op die genade steun nie, maar op iets wat ek doen. So sou iemand kon sê dat die een wat die meeste mense se voete gewas het, verdien iets by God. Ek het ‘n vermoede dat as ons wel meer gereeld mekaar se voete fisies was, daar iets gaan gebeur met betrekking tot verhoudings, maar dit is nie die punt nie. Ons formuleer nuwe voorwaardes waaraan mense moet voldoen as hulle hoop dat God aan hulle genade sal bewys.

Een so ‘n voorwaarde kan wees: Jy moet die Bybel reg verstaan en reg gebruik anders kan jy nie genade verwag nie. Dan is die “reg verstaan” van die Bybel natuurlik die manier hoe ek die Bybel verstaan. Sulke tye wil ek ook roep: Ek glo Here, kom my ongeloof te hulp.

Nog ‘n voorwaarde wat al hoe meer na vore kom is: Jy moet net so onseker wees as ek, anders kan die genade van God nie in jou lewe werk nie. Mense wat seker is, het nie genade nodig nie. Geloofs-onsekerheid is die mode-woord. Mag mens dan nie seker wees nie?

Ek het op 7 Desember 1977 in ‘n koffiekroeg op Oudtshoorn tot bekering gekom. Ek het my lewe aan die Here oorgegee aan die hand van die vier geestelike wette. Die vier geestelike wette het natuurlik teologies ernstige leemtes, maar dit was die begin van ‘n radikaal nuwe lewe vir my. Vandag sal ek tien keer dink voordat ek dieselfde werkswyse gebruik, maar iets het gebeur wat ek nie kan verklaar nie. My geloofsekerheid berus op daardie geleentheid in Desember 1977 toe ek deur geloof onlosmaaklik gekoppel is aan ‘n gebeure 2000 jaar gelde op ‘n koppie buite Jerusalem. My sekerheid ry wipplank, maar ek is elke keer dankbaar as die sekerheid deel bo kom.

Ek weet nie heeltemal wat dit alles te make het met Jesus wat die dissipels se voete gewas het nie, maar ek wou dit graag sê. Daar is nog ‘n paar dinge wat ek nie gesê het nie. Ek wonder net of ons nie dalk vandag eerder mekaar se voete kan was deur ruimte te laat vir ander en verskillende belewenisse en verskillende verstaan van God. Deur net ‘n klein bietjie minder seker te wees van die dinge wat ons so seker is ons oor seker is, sal ons ook dalk mekaar se voete was.
Ek sien die verstommende oortuiging waarmee sekere ervaringe en belewenisse en benaderings en van die tafel afgevee word, sodat ons kan plek maak vir my eie ervaring en belewenis en benadering. In die proses word ek die leermeester en jy die leerling. Ek leer jou en jy leer by my. Daar is ‘n appèl wat jou vra om minder seker te wees van wat jy dink en glo sodat ek jou daarvan kan oortuig dat ek eintlik reg is.
Dalk moet ek maar meer kere my weerstand en teenkanting uitspreek soos Petrus daar aan die tafel gedoen het, maar dan ook bereid wees om oortuig te word soos hy deur Jesus oortuig is dat dit wel nou die regte ding is dat sy voete gewas word.

Skielik weet ek nie of enige iets wat ek hier geskryf regtig sin maak nie. Maar nou ja, ek dink maar deur my vingers.