HOE NOU HERE?

My telefoon het die Donderdag-aand baie laat gelui. Die stem aan die anderkant was sag en baie seer. “Sal dominee asseblief my broer begrawe.” Ek sê ek sal graag en dit maak nie saak dat ek hom nie geken het nie. Ek ken hierdie snikkende vrou wat met my oor die telefoon praat. Begrafnis is mos vir die lewendes. Die lewendes moet getroos en bemoedig word. Ek sien die suster die Maandag en ons gesels oor hoe hy dood is en vandag besef ek dat ons nie daardie dag regtig by sy lewe uitgekom het nie. Ek raak net bewus van ‘n dieper seer waarvan ek nie weet nie. Ek dink sy het die vrae ontduik. Dalk het ek nie gevra nie. So kom Donderdag 10 uur. Dis begrafnis. Ek doen begrafnisse klein bietjie anders. Ek doen eers die bedankings en dan preek ek. Hierdie keer het die bedankings my preek verander. Die skraal man staan op. Hy kom die bedankings doen. Hy bedank almal wat bedank moet word. Toe hy klaar is, sê hy sy suster wil ook iets sê. Sy suster kom lees ‘n brief. ‘n Liefdesbrief wat die man wat die bedankings gedoen het geskryf het aan die man wat ons vandag begrawe. Twintig jaar sy lewensmaat. En ek kyk oor die klein groepie mense by die begrafnis. Ek sien seer wat dieper lê as enige seer wat ek in ‘n baie lang tyd gesien het. Ek sien ‘n 82 jarige pa uit wie se oë die trane net nie wil ophou vloei nie. Ek sien die suster wie se skouers net nie kan ophou ruk nie. Ek sien ‘n man wat my nie in die oë kan kyk omdat hy nie seker is of hy mag wys dat sy seer waarskynlik die seerste is nie. En ek is geroep om te troos. Ek is geroep om die troosloses te troos. Deur my gedagtes flits al die tekste oor homoseksualiteit en al die menings en die uiterste sensitiwiteit van hierdie saak. Maar ek gee vir die oomblik nie om nie. Voor my is stukkende mense wat getroos moet word en wat bemoedig moet word. En ek verander my preek daar op my voete. Pslam 23 sal vandag nie werk nie. Ek sê iets oor dat daar baie dinge is wat ons nie verstaan nie. Ek sê iets oor dat ons elke mens sy hartseer moet gun.

Ek druk die 82 jarige pa se hand by die graf. Hy sê: “Ek gaan hom so mis dominee. Hy was goed vir my.” Ek stap na die een wat ons begrawe het se suster toe en sê vir haar sterkte. Sy sê: “Dankie dat dominee verstaan.” Ek stap na die bedanker toe. Ek weet nie wie se hartseer lê die diepste nie. Die 82 jarige pa sin, of die man wat nou hier ‘n lewensmaat van 20 jaar begrawe . Ek sê ek is jammer oor sy maat wat dood is, want ek is regtig jammer. Hy sê: “Ons was die enigste gay paartjie in ons vriendekring, maar ons was die gelukkigste paartjie in ons vriendekring. Hy was my lewe.” Ek weet nie wat meer om te sê nie. Ek nooi hom om asseblief eendag met my te kom gesels. Hy rol sy moue op, hy gaan nou die liefde van sy lewe se graf toegooi.

Ek stap weg en het nog steeds het ek nie die finale antwoord oor die gay-vraagstuk nie. Ek het nie eers vir myself ‘n finale antwoord nie. Maar vandag gee ek nie om dat ek nie ‘n antwoord het vir die vrae wat mense vra nie. EK is nie geroep om vrae te antwoord nie. Ek is geroep om skape op te pas. Ek stap terug kar toe. Ek is kwaad vir myself oor die trane uit my oë uitloop. Ek is kwaad omdat ek toelaat dat mense se seer my so diep kan raak. Kwaad omdat ek die laaste twee keer dit reggekry het om nie saam met mense te huil nie, nou vandag… Wanneer gaan ek dit regkry nie saam te huil nie. Die rit huistoe is stil. Renate sê niks nie. Sy weet. Sy was daar. Sy het ook die brief gehoor.

Ek sê niks nie. Ek dink netw eer aan die egdagte wat tydens die preek by my opgekom het – ek glo dit was die Heilige Gees: Ons is nie die hekwagters by die deure van van die Vaderhuis nie. My gedagtes gaan verder met die gedagte. Ek is net die een wat die padkaart teken. Die roete aandui. Die adres gee. Die visitekaartjie afgee. Elkeen sal maar self sy weg moet vind en sy kanse moet waag en moet kyk of hy daar kan inkom.

Gelukkig is dit ook nie Petrus wat die deur van die Vaderhuis sal oopmaak soos baie dink nie. Dit is die Vaderhuis. Ek dink die Vader sal self die deur oopmaak. Of dalk is dit meer soos daardie gelykenis van die verlore seun – ons Pa sal op die stoep sit en ons van ver af sien aankom en hy sal ons tegemoet hardloop.

By die huis gooi ek ‘n sterk koppie koffie in en ek gaan kruip vir ‘n paar minute weg in my studeerkamer. Vir een of ander rede kan my oë nie fokus op die boom in die tuin en die lastige hond voor die venster nie. Lyk asof alles swem. Ek bid nie, ek praat sommer maar net.  “Dankie Vader dat die finale besluit oor wie ‘n kamer in U Vaderhuis kry, nie myne is nie. Vader, ek het U visitekaartjie afgegee by hierdie stukkende mensies. Ek weet van hulle ken U adres. Eintlik dink ek almal van hulle weet waar U bly. Ek hoop daar is van hierdie mense wat U gaan kontak sodat U hulle kan help. Sal U asseblief met hulle net so mooi werk as wat U met my gewerk het na my egskeiding en al daardie ander kere wat ek U so seer gemaak het. Werk saggies met hierdie mense, Vader. So saggies as wat net U kan.”